30 abr 2008

Objetivo cumplido

30 días- 30 post. Mi buen objetivo de constancia bloguera para el mes de abril ha sido cumplido y como consecuencia he tenido un excelente aumento de visitas. Ahora, bajando el ritmo para no agoviar con 4 post nuevos cada vez que se vuelve a visitar mi blog, seguiré posteando a buen ritmo, pero quizá no a uno diario.

Un saludo y que tengais un buen puente del 1 de mayo.
29 abr 2008

Basada en hechos reales

Imaginaos la siguiente película: Una familia normal y feliz, que vive en un barrio residencial en Amstetten (Austria). La familia está formada por una mujer, su marido y 7 hijos. Existe una hiija, por la que el marido tiene especial predilección, y con la que es muy (quizás excesivamente) cariñoso, pero esta díscola hija se mete en una secta y no se vuelve a saber nada más de ella que una serie de niños que van apareciendo ante la puerta de la familia, con notas manuscritas de la madre que decían "Donde yo estoy no puedo ocuparme de ellos". Así hasta tres veces.

Ahora imaginaos la realidad: El padre, tras violar y abusar de su hija desde los 11 años, ve como esta intenta escaparse varias veces de casa y decide, cuando tiene 18 años, encerrarla en su sótano. Para ello coloca unos paneles que solo se pueden abrir con un mando a distancia, y tras ellos una puerta de seguridad que solo se puede abrir con un código numérico que solo él conoce. Sabe hacer todo esto porque es un electricista trabajador y mañoso. Durante 24 años bajaba al sótano y violaba a su hija, la golpeaba y engendraba otros 7 hijos, de los cuales uno muere. El muerto es incinerado en la caldera de la casa, otros 3 son "abandonados" por su hija a la puerta de casa (como en la película) y otros tres son "encarcelados" con su madre en el sótano.

Imaginaos los resultados de este cautiverio para todos: 3 de los hijos tienen problemas (además de los más que seguros psicológicos por e encierro y maltrato, por la consanguineidad, etc.) de vista y piel al no haber visto nunca el sol. Imaginaos a los otros 3 "abandonados". Que descubren lo que su "abuelito" le había hecho a su madre, quien es esta y que su abuelo es su padre. Imaginaos a la mujer (no soy capaz de entender como no se había dado cuenta de la situación) que descubre lo que hace su encantador (quizás a veces un poco autoritario) marido. Y sobre todo imaginaos a la pobre niña que entró un día por la fuerza en ese zulo, y que sale hecha una mujer, pasados ya los "mejores años" de su vida en el infierno. Con secuelas que nunca podrá curar, con una apariencia 20 años mayor... Imaginaos lo que puede pasar por su cabeza...

Sin duda, como muchas otras veces, la realidad supera con creces la mayor maldad que se pudiese haber inventado la ficción.
28 abr 2008

Girasol, sol, sol...


Salía este viernes la noticia de que una partida de aceite de girasol contaminado con hidrocarburos había llegado a España. El caso es que la partida, proveniente de Ucrania, había llegado a nuestro país en unos barcos cullos tanques no habían sido convenientemente limpiados y tenían aun restos de su anterior carga.

Sin entrar a criticar en profundidad la actuación del govierno, esta nos permite decir que no ha cambiado demasiado la forma de actuar del PSOE comparándola con la antigua del PP. Digo esto por la falta de transparencia del govierno. El viernes decían que no se debía consumir aceite de oliva por estar contaminado e instaba a los comercios a retirarlo. El sábado decía que estaba contaminado, no se podía consumir, pero al mismo tiempo que no suponía un riesgo para la salud consumirla. Y, en el colmo del despropósito, ahora dicen que el problema ya está subsanado porque la partida de aceite se ha retirado completamente gracias a la colaboración de los mercados. Yo tengo una pregunta, tal vez esté equivocado.¿Alguién ha visto que en su supermercado habitual retiraran algo? Porque el sabado supuestamente no debería de haber aceite de oliva a la venta...

Para colmo, hoy, desayunando me he enterado de que esta alarma fue a nivel Europeo, pero que en ningún país se provocó la alarma ciudadana que se ha creado en España, porque el problema no era de tan gran magnitud como desde el ministerio nos quisieron hacer ver, o no... porque un día decían una cosa y al siguiente otra.

Otra cosa que me indigna es que, habiendo este problema, no se diga que marcas comercializan ese aceite. Me parece una tomadura de pelo. Que se puede perjudicar a esas marcas? Estoy de acuerdo, pero deberían de ser perjudicadas no? O es que una marca que importa aceite y lo comercializa sin ni siquiera comprobar la calidad o contaminación de este merece permanecer en el anonimato?Yo creo que no...

Lo único que me resta por decir es que yo creí que vivía en un país en el que lo que se comía tenía un mínimo de garantías. Pero se ve que no es así.

P.D. Habría que hablar también del laxante que en Barcelona provocó no se cuantos envenenamientos porque sus productores se confundieron el magnesio con el manganeso... Una vergüenza.

P.D.2. Para mas información
27 abr 2008
Internet es un mundo por descubrir... y yo lo he descubierto.
Javi
26 abr 2008

Campaña eu.gal

Esta campaña pretende conseguir para Galicia un dominio .gal, para que al igual que las páginas de España tienen un dominio .es las Gallegas tengan uno propio. Desde mi página mando un apoyo a esta iniciativa y os insto a todos a colaborar con ella firmando para este fin. Tal vez, algún día, esta página pase a ser aboiandonovaso.gal, por qué no? suena bien...
Una forma de ver el tema, como siempre humorística y con la ironía que lo caracteriza, por parte de Andressolo.

Creo que es una iniciativa con una finalidad interesante, ya que permitiría a Galiza tener su propio espacio en el mundo internetil (que ya lo tiene) de forma mucho más definida de lo que ya lo tiene ahora.

Así que a todos los gallegos que leais esto os insto a firmar en la página http://www.puntogal.org/web/ para que esta inciativa empiece de una vez por todas a coger más fuerza.
25 abr 2008

Home sen nome (2)

Aquí os dejo un fragmento del primer capítulo, el principio del libro, para que veais la forma de escribir que tiene Suso de Toro y definitivamente os animeis a leerlo. Está en inglés para que todo el mundo pueda entenderlo sin excusa :-) o para que tengais una excusa para leer en inglés, como prefirais verlo.

You are awake. You are here. You are. You. What are you? Who are you? Another day, you are here. Existing again another day, being again. A being. Being over again. Who? Bringing thoughts together, memory, light. Come on, come on. Nano. Your name is Nano! And yes, you are Nano, and you are here! Fucking hell, Nano, you are here! Yes. Where the hell are you? Where are you, you think in fear. You feel on the back of your hand the touch of unknown sheets, the weight of a very light blanket, you are lying on an unknown bed, the rough and clean touch of the sheet, smells of detergent, humid with your own sweat. And it comes to your mind, or is it memory? that you are in some hospital. That you are in hospital. Definitely, you are in hospital. And you think, good God, I am in hospital. And then is there anybody else in this room? because in hospital you always share a room, Nano. Who are you with in this room, who is there by your side?

And you think, oh fuck, I am so fucking scared of hospitals and look where you are now. You thought that you would not come to a hospital again and here you are now. How many years since you last stepped into a hospital. Since you lost your hand. One does not simply think such things happen, but they do happen and one has to be ready.




P.D. Espero que os gustase. Un abrazo.
24 abr 2008

Comienzo de Sant Jordi

Ante la falta de fotos para ilustrar mi día de ayer os digo que me lo pasé genial, que caminé km viendo libros y disfrutando de un ambiente mágico (aunque con demasiada gente para mi gusto). Pero hoy quiero centrarme en un echo ocurrido cuando por la mañana me dirigía a la universidad.

Al poco de salir de mi casa, tras sorprenderme con el número de puestos de rosas que había en todas partes, con los puestos de libros también en plena calle, llegué a un paso de cebra en el que discutían una chica y un señor de edad ya bastante avanzada.

No defenderé a una ni a otro, ya que no se de donde venía la discusión, el caso es que no se yo a donde llegará esta sociedad con es violencia (en este caso mucho mayor por parte de la chica). El caso es que la chavala (de indumentaria al estilo de típica malota de barrio) increpaba al señor (con toda la pinta de ser un anciano chapado a la antigua) porque este le había hecho no se que a su moto.

Se gritaban y hacían grandes aspavientos y mientras cruzaba el paso de cebra hasta el sitio donde estaban la chica exclamó: "A ver si te doy una ostia", el viejo se acercó y la animó a que lo hiciera (naturalmente la chica se apartó hacia su moto y todo quedó en la chulería típica de boquilla que caracteriza a estas gentes). El viejo se daba la vuelta dispuesto a seguir su camino cuando la chica volvió al ataque. La misma que un segundo antes se había amilanado gritaba aplena voz: "Tu no sabes quién soy yo" como si perteneciese a la Familia Real o a una mafia, el viejo rojo de cólera se volteó y le preguntó que quien coño era que se la traía al pairo. Ella exclamó que era de la mina (no se lo que es pero supongo que será un barrio chungo de Barcelona) y el viejo se empezó a reír diciéndole que el era de la parte derecha del mismo luagr. Cuando yo me iba la chica (garrula sería más adecuado) gritaba que le iban a apuñalar la boca al anciano (¿Apuñalar la boca?).

Sin defender al viejo creo que la actitud de la chica era bastante criticable, y lo que me indignó más de todo es su "valentía" para atacar a los demás en base a la supuesta gente que tiene detrás... Si quieres atacar a alguién lo atacas tu mismo (cosa igualmente deplorable, pero más digna), y te enfrentas a él, no le amenazas con ir tu y tus 40 colegas (para ser muy valiente) a pegarle de ostias (o apuñalarle la boca, perdonad que me de la risa...). Desde pequeño, si hay una frase que me revienta es la de "Tu no sabes quien soy yo", ¿Qué pasa? ¿A caso hay personas que son más que el resto o es simplemente que son su panda de malotes las que las hacen más?

Perdonad si me he extendido demasiado, pero es que esta gente me indigna. Finalmente solo me queda señalar a este tipo de señoritas que además de en sus colegas se escudan en el hecho de ser mujeres para pensar que un hombre no le pegará nunca (todos sabemos que eso no es de machos) y lanzan todo tipo de soflamas pensando que están totalmente por encima del bien y del mal.

No fuen un gran comienzo, pero fue un gran día.
23 abr 2008

Sant Jordi

Hoy es mi primer Sant Jordi en Barcelona. Como tantas otras cosas que me han ocurrido este año, viviré por primera vez una experiencia aquí que es única e irrepetible en el resto del mundo. Este es un día al que le tenía especial gana. Todo está planeado, dedicaré toda mi tarde a pasear entre libros y rosas, entre cultura y gente amante de la lectura. Nunca lo he vivido, pero el ambiente que se debe de crear tiene que ser (por fuerza) mágico y diferente. Viniendo hacia la facultad se me ha confirmado, ya que me he cruzado con un montón de puestos de rosas y libros.

No falta ya nada para que pueda visitar a Zafón y pedirle que me firme mi ejemplar de La sombra del viento o quien sabe, tal vez de El juego del ángel... Mañana os diré como ha sido mi experiencia en este día tan especial para todos los Barceloneses y, este año al menos, para unos gallegos que pululamos por la capital...

Un abrazo y feliz Sant Jordi
22 abr 2008

Galiza (en galego)

¡¡Somos un país de cinco estrelas!!


Visto esto, eu tamén teño as miñas propostas para a bandeira de Galiza:

Unha versión moi moderna:


Ou a máis antiga, a do Reino medieval de Galiza:


Facéndolle honor ó discurso:


E co ben que se come... ¿Que me dis desto?:


A mítica en contraposición o Touro nacional españolista:


Aínda que non nos guste isto eche o que hai:
21 abr 2008

Home sen nome

Este es el título del penúltimo libro de Suso de Toro (el último es Madera de Zapatero, en el que relata varias entrevistas con el presidente del gobierno) y de uno de los que más me han impactado. Conocía a Suso de Toro de leer algún libro como Tic,Tac, en el que utiliza formas de escritura experimental, y que pese a no tener un hilo argumental ni contar niguna historia concreta me mostró el placer de leer por lo bonito de leer, por lo bien que sonaba lo que decía y que a veces hacía que leyese en alto para escucharlo.

Pero volviendo al Home sen nome debo decir que reconocí esa maravillosa y única forma de escribir que tiene Suso de Toro en sus primeras páginas, que, simulando pensamientos de un enfermo que se acaba de despertar en un hospital y no sabe donde está, a través de lo que parece escritura automática.

Fue en el verano pasado mi padre me descubría este maravilloso libro. Lo empecé a leer entonces, pero, a pesar de lo interesante que me resultaba y de todo lo que os he dicho previamente tuve que dejarlo apartado por mi frenético mes de agosto y venida a Barcelona en septiembre. Lo retomé más tarde y devoré todas sus páginas sin contemplación.

No le estropearé a nadie su lectura si digo que va dibujando al compañero de habitación de hospital del protagonista (del que hablé dos párrafos atrás) lenta y cuidadosamente, de forma que acabas conociéndolos a ambos perfectamente. Nos dibuja los primeros momentos de la guerra civil en Galicia (especialmente en santiago) de la boca de un falangista (el compañero de habitación), que cuenta sin ningún tipo de remordimiento lo que había hecho.

Solo me resta decir que no se si habrá una versión en castellano (de la que os hablo está en gallego como ya habreis notado), pero si la hay no dudeis en comprarla y leerlo. Puedo prometer y prometo que no os defraudará en absoluto. Merece mucho la pena, positivamente.
20 abr 2008

El régimen de Franco

Hace unos años vi este video y me reí tanto que me gustaría que todos vosotros pudierais verlo también, así que he decidio ponerlo en mi blog porque, ahora que se acerca el verano, todos debemos bajar esos kg de más para poder ir a la playita a lucir nuestros cuerpos serranos.

Video del programa Polonia
19 abr 2008

Adrián Usero

Hace tiempo que debería haber publicado este post, pero la dejaded por un lado y la vagancia por el otro me han impedido hacerlo. Mi post de hoy es para hacer publicidad. Si, voy a hacer publicidad de un disco que a mi particularmente me gusta mucho y que ya me he comprado. Soy un privilegiado pues no se encuentra en las grandes superficies y solo se puede obtener directamente del artista. El cantautor en cuestión es Adrián Usero y su disco se llama Ritmos de vida.

Además de las canciones es de destacar el diseño del disco (que podeis ver junto a estas líneas) que ha realizado el propio Adrián (ya que es diseñador gráfico) y que le ha quedado chulísimo.

En la web podreis encontrar sus letras, pedir su maqueta (que él os mandará a cambio de un módico precio) o incluso descargaros algunos temas para ver si os gusta su estilo. Yo personalmente os digo que es altamente recomendable, especialmente la canción que le da nombre al disco.

Un saludo al gatito y que tengas mucha suerte con tu música.
18 abr 2008

Donde el mar junta sus labios con el cielo...

Como dije ayer, fuimos al concierto de Ismael. Que decir? una frase lo resume todo. Sin duda los 3€ mejor invertidos de toda mi vida. Si, 3€ era el precio de la entrada (para menores de 25, 10 para el resto). Irrisorio para lo que después nos ofrecieron Isma y banda.

Entre historias que nunca había escuchado (solo repitió la lectura de una carta en botella respecto al concierto que ya había visto en el Palau), canciones nuevas y no tan nuevas (pero inolvidables) y, sobre todo, las charlas que mantenía continuamente con su percusionista que nos hacían reir ininterrumpidamente y que en más de una ocasión hicieron que Ismael tuviese que parar de hablar al no conseguir contener sus carcajadas.

Se comportaron como si estuviesen en famila (el local no era demasiado grande y se pretaba para esto), con una relajación total y un buen humor que contagiaron a todos los espectadores en una noche mágica.

Destaco esto porque lo bonito de los conciertos de Ismael, de su voz, de sus canciones y del ambiente que crea entre amigos y familiares es por todos conocido y, aun siendo habituales las risas en sus actuaciones, lo de ayer superó al resto de conciertos que había visto de el con creces.

Se debe destacar también que estábamos sentados en primera fila, lo que nos permitió verlo perfectamente y con todo lujo de detalles e incluso escuchar lo que se decía fuera de micrófono. No teneis más que ver esta maravillosa foto sacada por la parrula para imaginaros la distancia a la que estábamos del cantante.

Finalmente, y como punto final en lo alto, pudimos sacarnos una foto con él. Esperamos un ratillo y salió a hablar con la gente, Javi pudo regalarle el retrato hecho por Héctor y todos juntos pudimos dirigirle unas palabras, felicitarlo y sacarnos una foto con él, esta que veis a continuación junto a otras dos que pongo para que os hagais una idea de lo que fue una noche realmente mágica.





17 abr 2008

Hoy puede ser un gran día...

Como cantaba el primo Joan Manuel al día de hoy hemos de darle una oportunidad para ser un gran día. Se podría pensar que no tiene nada de especial. Un jueves más, otro 17 de abril como otros tantos que hemos vivido. Llegar a las 9 a clase y aburrirte dos horas ante el ordenador. Acabar, publicar algo en tu blog y irte a la facultad de industriales a escuchar una interesante conferencia sobre el conflicto palestino-israelí, comer e ir a clase de 3 a 7, cuatro fatigantes horas de teoría sin prácticamente descanso.

Pero al salir de clase, Javi me esperará para tomar rumbo con la Parrula hacia el lugar donde se detendrá el tiempo y donde nos esperará Dani con las entradas para el espectáculo musical que más me apetece en este momento: Un concierto de Ismael Serrano.

Con que sea la mitad de emotivo y bonito que el que tuve la oportunidad de ver en Barcelona, habrá merecido la pena. Además seguramente le esperaremos a la salida para hablar con el y sacarnos unas fotillos, pues el local es un teatrillo bastante pequeño y se presta para este tipo de cosas.

Hoy puede ser un gran día...

...DURO CON ÉL!!!
16 abr 2008

ADA returns...

Así titula una academia sus panfletos, que anuncian milagrosas soluciones a los problemas, que plantea esta asignatura a cientos de estudiantes cada curso, en tan solo 4 días de intensivos por 65€.

Yo no asistí a su llamada y ya ha pasado este parcial. No se si lo aprovaré, no se si lo suspenderé. Lo que se es que no me faltarán fuerzas para afrontar esta asignatura en su final de Junio, ya sea con toda la materia o con tan solo la mitad.

El de hoy fue un examen extraño, de esos que sales sin saber si te mereces un 10 o un 0, porque no eres consciente de la cantidad de pequeños errores que se te pueden haber colado por medio.

Lo único positivo que se puede decir es: Ya está hecho, y esta tarde no haré absolutamente nada.
15 abr 2008

Uno menos hoy. Mañana uno más.

Hecho, acabo de salir del examen de PCA, y al igual que el anterior, para las horas dedicadas el resultado ha sido bastante bueno. Es lo que tienen las asignaturas de prácticas y evaluación continua, que cuando llegan los examenes te lees un par de veces los apuntes para recordar las cosas más importantes y ya puedes presentarte sin ningún problema.

Como dije el domingo, mañana si que viene lo gordo. Estoy ansioso, la verdad, por ponerme a prueba y poder comprobar la nefasta fama de esa asignatura en mis propias carnes. Yo soy de la teoría de que las asignaturas que llevan la fama no siempre son las que cardan la lana, y espero (por mi bien) que este sea el caso y pueda sacarme de delante la mitad de la materia de este curso.

Mañana os contaré como me ha salido, aunque mi opinion pueda que no tenga nada que ver con la realidad de la nota al final.

P.D. Os pongo un ejemplo de problema a resolver para optar a tener un punto extra (hay que hacer 3 así para optar a ese punto). Ya me direis que os parece la asignatura de marras y si alguno se anima a hacerlo por mi... pues encantado eh!

Enunciat

Considereu un solitari consistent en un taulell n x n , on cada casella està buida o té una pedra. L'únic moviment permès consisteix a fer saltar una pedra sobre una altra de veïna (horitzontalment o verticalment), deixant la pedra moguda a la posició següent, que ha d'estar buida abans del salt. La pedra sobre la que s'ha saltat es treu del taulell. (És com el moviment de matar una fitxa del joc de les dames, però amb salts horitzontals o verticals en comptes de salts diagonals.) L'objectiu del solitari és acabar amb una sola pedra al taulell.

Feu un programa que digui si un solitari donat té solució o no. Si en té, cal dir si és possible que la pedra quedi a la posició del mig; en aquest cas direm que té una solució maca.

Entrada

L'entrada consisteix en un natural senar n ≥ 3 , seguit de n files amb n caràcters cadascuna. Una 'P' indica una pedra. Les posicions buides s'indiquen amb un punt.

Sortida

Escriviu "te solucio maca", "te solucio" o bé "no te solucio" segons convingui.

Exemple d'entrada 1

3
.PP
P..
.PP
txt

Exemple de sortida 1

no te solucio
txt

Exemple d'entrada 2

5
P.PP.
.PP..
P....
.PPP.
.....
txt

Exemple de sortida 2

te solucio
txt

Exemple d'entrada 3

5
PP.P.
....P
.P.P.
..PP.
....P
txt

Exemple de sortida 3

te solucio maca
14 abr 2008

Isma para los amigos...

Ya no queda nada... Tres días y estaré disfruntando junto a Javi y la Parrula de otro maravilloso concierto de Ismael serrano (Isma para nosotros :p). Lo he visto tan solo dos veces en directo y espero que queden muchas más, pero esta será especial. Javi ha prometido primera fila (con una generosidad que no se como agradecer irá a comprar las entradas) y lo mejor es que al final del concierto nos quedaremos a esperarle para que Javi nos lo presente. De sobra es conocida por quienes le conocen la facilidad que tiene para llegar a conocer a todo cuanto personaje quiere conocer. Pues eso, que será un gran concierto seguro, y un gran día en una maravillosa compañía.

Y lo mejor de todo es que ya habrá pasado el examen de ADA...

Aquí os dejo una cancioncilla de su último disco:
Si se callase el ruido (Ismael Serrano)

13 abr 2008

ADA

Análisis y diseño de algoritmos, ADA para los amigos, es una asignatura de la FIB, podría ser una más y pasar desapercibida entre el innumerable conjunto de materias que se imparten en esta facultad de la UPC. Podría, pero no es así. Sus datos asustan. Cifras como 36% de no presentados, 70% de repetidores, 30% de aprobados entre los presentados y 250 matriculados hacen que uno se lo piense dos veces antes de matricularse en esta asignatura. Yo, al no haber cursado ninguna de algoritmia decidí atreverme y este miércoles llega la primera prueba de fuego, un parcial eliminatorio del 50% de la materia si lo apruebas. Un parcial que hace dos años aprobaron exactamente 5 alumnos.

Creo que sobran las palabras. Ahora solo restan los hechos....
12 abr 2008

Proximamente...

El próximo objetivo musico-barístico que me había marcado es el Atrolabi, otro bar con música en directo y donde esperaba disfrutar la música de este genial cantautor...



Pues resulta que voy a cumplir con mi objetivo (aunque no viendo a este, disfrutando con otro que seguro que será igual o mejor) el día 26 de Abril, porque asistiremos La Parrula y yo (y quien quiera apuntarse) a ver a un cantautor amigo de Vito (gran momento de gloria el que tuvo en el mediterraneo) ya que los amigos de nuestros amigos, son nuestros amigos y además es la excusa perfecta para conocer el famoso bar Barcelonés.

P.D.1.Espero que os gustase la canción, yo la primera vez que la escuché no podía parar de reir...
P.D.2. Quién se apunta?
P.D.3 Vito, si lees esto y quieres dar más detalles o hacer publicidad comenta ya sabes!
11 abr 2008

La sombra del viento

Hace un año me regalaron este libro de Carlos Ruiz Zafón y esperé hasta esta pasada semana para leerlo por falta de tiempo (o más bien por vagancia). Craso error. Y es que empecé a leerlo hace una semana y a penas me ha dejado estudiar un examen que tengo el miércoles que viene. Me ha enganchado como pocos libros han conseguido (El espía de Dios, El señor de los anillos o Los pilares de la tierra son un ejemplo), de forma que por las noches cuando llegaba a casa de un día en la universidad no existía para mi ni el ordenador ni la televisión, solo las ganas de seguir en esa interesantísima historia que nos relata.

No voy a estropearle su lectura a nadie contando de que va, solo decir que está ambientado en Barcelona (el vivir ahora aquí ha hecho aún más interesante su lectura) y que se debe de destacar un personaje, que no es el protagonista y que a mi particularmente me ha gustado muchísimo. Cuando lo hayais leído me contais cual fue vuestro favorito y lo discutimos.

Simplemente animaros a que lo leais, pues la forma de escribir de Carlos Ruiz Zafón es ágil y sin demasiados alardes, lo que permite una lectura entretenida y nada pesada. No esperes encontrarte una obra de arte literaria, pero desde luego te aseguro que te quedaras prendado de la historia de forma que no podrás parar de leer hasta que descubras el final.

Por cierto, a mi el final me decepcionó, pero es una opinión personal. Me parece que le sobraría el último capítulo. Pero es lo único que quitaría de este libro. Otra cosa a discutir cuando lo leais (si no lo habeis hecho ya).

Pues eso, animaos y al ataque.

P.D. Mi libro era del año pasado y era ya la 58º edición, con eso se dice todo.
10 abr 2008

krahe

Porque ¡Anda que no ingnorais cosas!!, pero como no sabeis que las ignorais, pues tan tranqilos...
Javi
9 abr 2008

Roberto Sobrado e banda

Hace ya mucho tiempo que descubrí a este gran cantante gallego y me enamoré de sus letras. No es muy conocido, y seguramente no llegue a serlo nunca, pero siempre que tenga oportunidad de verlo tocar por Santiago, no dudaré en acudir as su llamada y a la de su banda, ya que como el dice: Sus conciertos son viajes a través de mundos por explorar, mas que recitales musicales.

Entre sus canciones destacaría la "Pequena historia coñecida", "Canción comunista", "Víctima" y la versión en gallego del tema de Ismael Serrano atrapados en azul.

Espero que os guste, es poco pero es todo lo que pude encontrar en youtube.

Roberto Sobrado e Banda, Lección de historia


e o cuarto Reich: O capital...
8 abr 2008

Como lo prometido es deuda..

... tengo el enorme placer de anunciaros que este mismo viernes hay un concierto de Piero en el Solo (o Soló) bar a las 9. Podíamos quedar todos en la parada de metro Poble Sec (que está al lado) salida Parlament sobre esa hora. Los que se apunten que lo digan aquí.

No os arrepentireis, lo pasareis genial. Palabra de Parrulo.
7 abr 2008

Soy un perro, como tú

Os presento, a los que no le conozcais ya, al señor Poncho k. Lo descubrí el año pasado en un concierto que daba con Forraje con él y desde entonces no he parado de escucharlo. Además de su estilo rokero y la originalidad de sus letras , tiene la capacidad de animarme cuando estoy un poco falto de moral. Es una buena compañía, creedme.

Aquí os pongo una de mis canciones favoritas:
Poncho K : Un perro como tu




Y mear en un árbol y marcar mi territorio...
[...]
...para ver si me acaricias y me haces feliz...
6 abr 2008

Solo o Soló que no es lo mismo pero es igual

El Solo, bar del que ya he hablado unas cuantas veces, está situado en Poble Sec, y en el pueden verse desde proyecciones de películas y documentales hasta música en directo, todo en medio de un gran ambiente y regado con Estrella Galicia: Se puede pedir más?

Pues eso os animo a todos a que os apunteis a venir en el próximo concierto al que asistamos en este local. Yo, por mi parte, me comprometo a avisaros con tiempo. No os defraudará.

Recordando nuestras últimas noches en este gran local pongo una canción que ha sonado y levantado a la gente...

Mama Africa - Bicho de Pé e Chico Cesar


No es Piero, ni el Solo, pero para hacerse una idea de la música que suena no está mal no?
5 abr 2008

Más Mediterraneo si cabe, y siempre cabe (2)

Tras otra maravillosa noche en el Mediterraneo, conociendo a gente nueva y echándome unas risas debo cumplir mi promesa y poner mi canción favorita de Albert Fibla y la canción que más me gusta de su repertorio:

Albert Fibla: "Pel seu nom"

4 abr 2008

Erase una vez que se era...


...un niño en un ciber entregando una práctica y hasta los cojones de las optimizaciones de código...
3 abr 2008

Para ti que estás de exames...

Este post va dedicado a la parrula, que ya iba siendo hora de que le dedicase uno. Espero que te guste:

El marido de la peluquera

De niño bailaba canciones del moro
el baile venia de adentro y asi se inventaban los modos
de niño soñaba olores profundos
las mezclas de espuma, colonia y sudor de unos pechos desnudos
crecio con su sueño y un dia le dijo:
"acabo de verte y ya se que naci pa' casarme contigo".
Matilde mi vida, matilde mi estrella
le dijo que si nos casamos Antonie, y bailo para ella

Y abrazame fuerte, que no pueda respirar
tengo miedo de que un dia ya no quiera
bailar conmigo nunca mas.

Cariño y ternura, colonias y besos
te tengo, me tienes, quisiera morirme
agarrado a tus pechos.
El amor es tan grande, tan sincero y sentido
que un dia de lluvia matilde acabo por tirarse en el rio.

...y abrazame fuerte que no pueda respirar
tengo miedo de que un dia ya no quiera
bailar conmigo nunca mas.

Mejor buenos recuerdos que un pasado perdido
por eso Matilde un buen dia acabo por tirarse en el rio
lo que fue tan hermoso que no caiga al olvido
te estare recordando por siempre Matilde que tu no te has ido

...y abrazame fuerte que no pueda respirar
tengo miedo de que un dia ya no quiera
bailar conmigo nunca mas.


Quérote.
2 abr 2008

Unha noite en Compostela...

Ahí va una canción en gallego del gran grupo Ataque escampe, que describe perfectamente una noche en Santiago, empezando de "cuncas" por Vista Alegre.

Ataque Escampe - Móbel-Bar


¿Quién no ha sido alguna vea un móbel bar? Aún sin sonar el reggaeton...
1 abr 2008

Manipulación...

Hoy, como tantas otras veces, viendo la viñeta diaria de El Roto (Diario el País) me he encontrado una sorpresa que me ha animado a hablar sobre un anuncio que de un tiempo a esta parte me está cabreando cada vez que lo veo por tratarnos de retrasados mentales.



El susodicho anuncio es la enésima manipulación de movistar para convencernos de que sigue siendo un monopolio, cuando eso cada vez es menos cierto en este país. En el aparecen tres montañas de móviles que representan a los clientes de cada compañía, cada una del color bandera de las tres grandes empresas del sector. La naranja, de Orange, la roja de Vodafone y la azul de Movistar. A parte de ser discutible este tipo de publicidad en la que en lugar de vender la calidad de un producto se vende que es mejor que la competencia (o ni siquiera, que se tiene más clientes), lo que me parece indignante es el tamaño de los montículos. Y es que estos son los datos (no exactos porque no dispongo del anuncio en estos momentos, pero si aproximados por mi memoria):

La montaña de Orange es la más pequeña con 10.8 millones de clientes. A su lado, un poco más grande, aparece la de movistar con 16.8 millones (6 más y una diferencia a penas apreciable). Finalmente aparece la montaña de movistar que marca 22.8 (6 más que la de Vodafone, la misma diferencia que entre Orange y esta) y su tamaño duplica a la de Vodafone.

Las 5 primeras veces que vi el anuncio, lógicamente (aunque extrañado por su tamaño) me quedé con las montañitas, hasta que a la sexta me fijé en las cifras que aparecían a su lado y descubrí la mentira que impunemente me estaban escupiendo a la cara.

Otra medalla para esta "Gran" compañía que me anima a quedarme en la que estoy.

About Me

Mi foto
Roi Méndez
Ver todo mi perfil

Más de 100 mentiras...

...que valen la pena.


Pájaros en la cabeza...

Pájaros en la cabeza...
...y volar!!
Con la tecnología de Blogger.